ႏွလံုးသားေရးဦးတည္ခ်က္ ( ၄ ) ရပ္.........
ရင္ခြင္ေတာ္တည္ျငိမ္ေရး၊ ရင္ခုန္သံေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ အနမ္းဥပေဒစီုးမီုးေရး။
ႏွစ္ဦးသားေျပလည္စည္းလံုးညီညြတ္ေရး။
ခိုင္မာသည့္အသဲပံုအျကင္နာအျမဴေတသစ္ျဖစ္ေပၚလာေရး။
ျဖစ္ေပၚလာသည့္အသဲပံုအျကင္နာအျမဴေတသစ္ႏွင့္အညီေခတ္မီတီုးတက္လွပေသာ
တူႏွစ္ကိုတိုင္းျပည္တခုတည္ေဆာက္ေရး
................................................................................................................................................................
ခ်စ္သူ့သေဘာထား။
.............................
အသျပာအားကိုး အန္ကယ္ဘီုးဘီုး ေအာက္ပီုင္းျမင္ ၀ါဒီမ်ားအား ဆန့္က်င္ျက။
ရင္ခြင္ေတာ္တည္ျငီမ္ေရးႏွင့္အျကင္နာ တီုးတက္ေရးကိုေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူ
ျကာကူလီမ်ားအားဆန့္က်င္ျက။
တူႏွစ္ကို၏အတြင္းေရးကို၀င္ေရာက္စြတ္ဖက္ေသာ မိဘေဆြမ်ီဳးမ်ားအား ဆန့္က်င္ျက။
ဆိုင္တြင္းဆိုင္ျပင္ အရက္သမားမ်ားအား ဘံုရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေရွာင္ရွားျက။
တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္တစ္ရက္အသက္ပိုရွည္မွာပါ။
*ကံအဆိုးဆံုးေန႔*
အရက္ဘားတြင္ျဖစ္သည္။
အရက္ခြက္ကို ေရွ႔မွာ ခ်ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ညိွဳးငယ္စြာ ထိုင္ေနသည္။
ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလ ေကာင္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္ဝင္လာၿပီး ဘာမေျပာ၊
ညာမေျပာႏွင့္ ေစာေစာက လူေရွ႔ရွိ အရက္ခြက္ကို ဆြဲယူကာ ေသာက္ခ်လုိက္သည္။
ထိုင္ေနသူ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ၿပီး ႐ႈိက္ ၾကီးတငင္ ငိုသည္။ ဗလႀကီး
အ့ံၾသသြားသည္။ ထိုသူကို သနားစိတ္ဝင္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာသည္။
"ေဟ့လူ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ က်ီစားတာပါဗ်။
ေနာက္တစ္ခြက္ဖိုးကို ကြၽန္ေတာ္ ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ"
မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ၿပီး ထိုလူ ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ခင္ဗ်ားမသိလို႔ပါ။ ဒီေန႔ဟာ
ကြၽန္ေတာ့
အတြက္ ကံအဆိုးဆံုးေန႔ပါ။ မနက္က အိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားတယ္။ အလုပ္ဆင္းတာ
ေနာက္က်တယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ရွင္က ကြၽန္ေတာ့ကို အလုပ္က ထုတ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္သိမ္းၿပီး အျပင္ကို ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့
စက္ဘီး
မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ေျခလ်င္ ျပန္လာရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမကို
လင္ငယ္နဲ႔
ေတြ႔တယ္။ မိန္းမက ရွင့္ကို မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တယ္။
ကြၽန္ေတာ့ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး။ အရက္ဆိုင္ကို လာၿပီး အရက္နဲပ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔
စဥ္းစားတယ္။ အရက္တစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ အေတြးေပၚလာတယ္။ ဒီေလာက္
ကံဆိုးေနမွေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ ဘာလုပ္ဖို႔ ဆက္ေနေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြး။ ဒါနဲ႔
အရက္ခြက္ထဲကို အဆိပ္ခပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေသာက္မယ္လုပ္တုန္း ခင္ဗ်ား
ဝင္ေသာက္လိုက္တာ။ အင္း၊ ေသခ်င္တာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေသရပါလားေနာ္။
ကြၽန္ေတာ့ကိုက ကံဆိုးပါတယ္ဗ်ာ"
“ဟုိက္။ ငါ ေသရေတာ့မွာပါလား။ ဘုရား၊ ဘုရား”
*တစ္ရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္*
ဆရာဝန္က လူနာကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာသည္။
"ဟဲလို၊ ဦးဘေမာင္ပါလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာ ေကာင္းထိုက္ပါ။ ဦးဘေမာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတင္းႏွစ္ခု
ေျပာစရာရွိပါတယ္။ တစ္ခုက မေကာင္းတဲ့သတင္း။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အင္မတန္ကို
ေကာင္းတဲ့သတင္းပါ။ ဘာသတင္းက စေျပာရမလဲ"
"မေကာင္းတဲ့ သတင္းက စေျပာဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့။ ဟုိတစ္ေန႔က လူႀကီးမင္း လာၿပီး ေဆးေတြစစ္သြားတာ ရလဒ္ေတြ သိပါၿပီ။
ဒီရလဒ္ေတြအရ လူႀကီးမင္းဟာ အမ်ားဆံုး သံုးရက္ပဲ လူ႔ျပည္မွာ ေနရဖို႔ ရွိပါတယ္
ဘုရား၊ ဘုရား။ ဒီေလာက္ေတာင္ အေျခေန ဆိုသလားဗ်ာ။ အင္း၊ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့
သတင္းကေကာ"
"လူႀကီးမင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိပါၿပီ။ အခုမွပဲ
ဆက္လို႔ရပါတယ္"
*မခဲြခ်င္ဘူး*
ခဲြစိတ္ခန္းတြင္ျဖစ္သည္။
ခဲြစိတ္ခန္းအတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနရင္းက သူနာျပဳဆရာမက လူနာကို
ေျပာသည္။
"မၾကာခင္ ဆရာဝန္လာလိမ့္မယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ အမူအရာစား ဆရာဝန္ကို
ၿပံဳးျပဖို႔
ႀကိဳးစားပါရွင္"
"ဟင့္အင္း၊ ျပံဳးျပႏုိင္ဘူး။ ခြဲစိတ္ခံရမယ့္ အေရးကို ေတြးၿပီး ကြၽန္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ
စိတ္မေအးႏိုင္ဘူးဗ်ာ"
"ရွင္စိုးရိမ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ အင္း၊ ေဒါက္တာလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ ပထမဆံုး
အႀကိမ္အျဖစ္ ခဲြစိတ္ဖို႔ သူ႔ကို ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးက တာဝန္ေပးလိုက္တာ သိတာနဲ႔
သူ႔ချမာ
ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ သတိလစ္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္ရွင့္၊ သိလား"
*မာတာမိခင္*
သားျဖစ္သူက နယ္ရွိ မိခင္ထံ ဖုန္းဆက္သည္။
"ဟဲလို၊ ေမေမလား။ ေမေမ၊ ကြၽန္ေတာ္ မိန္းမယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဗ်
ဒါေပမယ့္ ေမေမ။ ကြၽန္ေတာ္ယူမည့္ မိန္းကေလးဟာ အသားမည္း နီဂ႐ုိး အမိ်ဳးသမီး
ျဖစ္ေနတယ္"
"ဟုတ္လား။ ဝမ္းသာလိုက္တာ သားရယ္"
"ဒါမ်ား အေရးတႀကီး လုပ္လို႔ကြယ္။ ေမေမနဲ႔ သားတို႔ ေဖေဖ အသားအေရာင္
ခဲြျခားတက္တဲ့စိတ္ မရွိဘူးဆိုတာ မင္းသိသားနဲ႔"
"ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အရင္ေယာက်္ားနဲ႔ရတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ ပါလာမယ္ ခင္ဗ်"
"ကိစၥရွိပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ သားေဖေဖ ကေလးေတြကို ခ်စ္တက္ပါတယ္ကြယ္"
"ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနစရာ မရွိဘူး အေမရာ"
"ဒါလည္း ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမတိုဆီမွာ လာေနေပါ့။ ေမေမတို႔ အိမ္ခန္းက
အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲ ရွိေပမယ့္ ေနလို႔ရပါတယ္။ မင္းတို႔ မိသားစု အဲဒီအခန္းမွာ
ေနၾကပါ။ အဲ
မင္းေဖေဖကေတာ့ စတိုခန္းမွာ ေနပါလိမ့္မယ္ကြယ္"
"ေမေမ၊ ေမေမကေရာ ဘယ္မွာ ေနမလဲခင္ဗ်"
"ေမေမလား။ ေမေမေလ မင္းနဲ႔ အခု စကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို
သတ္ေသလုိက္မယ္။ သား စိတ္မပူပါနဲ"
*ဖြင္မွေပါ့*
လူႀကီးတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ ပုလင္းေဟာင္း တစ္လံုးကို ေတြ႔သည္။ ငယ္ငယ္က
ၾကားဖူးေသာ ပံုျပင္ကို သတိရသည္။ ပုလင္းထဲတြင္ ဂ်င္မီနီ ထိုင္ေနမည္။ ပုလင္းကို
ပြတ္ရမည္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ပုလင္းကို ပြတ္သည္။ တစ္နာရီ၊
ႏွစ္နာရီ၊
သံုးနာရီ ၾကာသြားသည္။ ဘာမွ ထူးမလာေခ်။ ေနာက္ဆံုး ေမာလည္းေမာ၊ စိတ္လည္း
ပ်က္လာသည္ႏွင့္ ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္မည္ဟု လုပ္သည္။ ဤတြင္ ပုလင္းထဲမွ ဂ်င္မီနီ၏
အသံကို ၾကားရသည္။
"ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ား ႐ူးေနသလား။ ပုလင္းအဖံုးကို ဖြင့္ဦးမွေပါ့ဗ်"
*ဖိုးသက္ရွည္*
အသက္၂ဝ-အရြယ္ အမိ်ဳးသမီးကို မၾကာမီကမွ လက္ထက္လိုက္ေသာ အသက္ ၇ဝ-
အရြယ္ရွိ အဘိုးၾကီးက မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ပင္စင္စားကို ေျပာသည္။
"တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားဗ်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္။
က်ဳပ္မိန္းမ အသက္၇ဝ- ျပည့္တဲ့ အခါမွာ က်ဳပ္ရဲ႔ အသက္ ၁၂ဝ- ရွိေနေရာ့မယ္"
*ေမ့တတ္တဲ့အရြယ္*
"ေဒါက္တာ။ ကြၽန္ေတာ့အသက္ ၈ဝ- ရွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ အမိ်ဳးသမီး
ေခ်ာေခ်ာလွလွကို ေတြ႔ရင္ သူ႔ေနာက္ လိုက္မိေနတုန္း"
"ဟာ ဒါေကာင္းတာေပါ့ အန္ကယ္ရယ္"
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
စဥ္းစားလို႔ မရဘူး"
*အေၾကာင္းမဲ့ ရန္ရွာျခင္း*
ယုန္က သားရဲတိရစၧာန္တို႔၏ဘုရင္ ျခေသၤမင္းကို လာတိုင္သည္။
"ဝက္ဝံဟာ ကြၽန္ေတာ့ကို အေၾကာင္းမဲ့ ရန္ရွာၿပီး အႏိုင္က်င့္ေနတယ္ခင္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ့ကို
ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း 'ေဟ့၊ ယုန္စုတ္၊ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဦးထုပ္ မေဆာင္းထားသလဲကြ '
ဆိုၿပီး
ကြၽန္ေတာ့ကို ထိုးႀကိတ္တယ္ ခင္ဗ်"
ျခေသၤမင္းက ဝက္ဝံကို ေခၚေတြ႔ၿပီး ေျပာသည္။
"ေဟ့ ဝက္ဝံ၊ ယုန္ကို ရန္စဖို႔ တျခားနည္းလမ္း မရွိဘူးလားကြေဟ။ ဥပမာ၊ ပန္းသီး
ယူလာခဲလို႔ မင္းေျပာၾကည့္။ မွည့္ဝင္းေနတဲ့ ပန္းသီးကို ဒင္းယူလာရင္
ခပ္စိမ္းစိမ္းကိုမွ စားခ်င္တယ္ေျပာ။ ေဆးလိပ္ ေပးေသာက္စမ္းလို႔ ေျပာၾကည့္။
ဖင္စီခံ မပါတဲ့ စီးကရက္ကို
ဒင္းေပးရင္ ဖင္စီခံနဲ႔ ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာ။ မီးတစ္တို႔ ေပးညိွစမ္းလို႔
ေျပာၾကည့္။
သစ္သားမီးျခစ္ကို ေပးရင္ ဂတ္စ္မီးျခစ္နဲ႔မွ ညိွခ်င္တယ္လို႔ ေျပာ။ သေဘာကေတာ့
သူ႔ကို
ရန္ရွာစရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ကြ"
ယုန္ကို ဝက္ဝံ ေတြ႔သည္။
"ပန္းသီး ယူလာစမ္း"
"အစိမ္းလား၊ အမွည့္လားဟင္"
"ေဆးလိပ္ ေပးေသာက္စမ္း"
"အစီခံန႔ဲလား၊ အစီခံ မပါတာလားဟင္"
"မီးျခစ္ေပးစမ္း"
"သစ္သားမီးျခစ္ ယူမလား။ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ယူမလား"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဦးထုပ္ မေဆာင္းထားသလဲကြ ေဟ"
*ေမ့သြားလို႔ပါ*
ကိုဘေမာင္တို႔ လင္မယား ကိုးထပ္တိုက္၏ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ ေနသည္။
တစ္ေန႔ ကိုဘေမာင္ မရွိခုိက္ ၄င္း၏ မိတ္ေဆြ ကိုေရႊဂဲ ေရာက္လာသည္။ ကိုဘေမာင္၏
ဇနီးက ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တုိက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနၾကသည္။ အျပင္မွ တံခါးကို
ေသာ့ျဖင့္
ဖြင့္သံ ၾကားရသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ အလြန္ သဝန္တိုတက္မွန္း သိသျဖင့္ မိန္းမျဖစ္သူ
အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုေရႊဂဲကို ေျပာသည္။
"ဒုကၡပါပဲ။ ကြၽန္မကို သူ အထင္လြဲေတာ့မယ္။ ဝရန္တာမွာ ခဏသြားပုန္းပါရႈင္။ သူ
တစ္ခုခု
ေမ့လုိ႔ လာျပန္ယူတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မၾကာခင္ သူ ျပန္ထြက္သြားမွာပါ"
ကိုေရႊခဲ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝရန္တာဘက္ ကပ်ာကယာ ထြက္သြားသည္။
ကိုဘေမာင္ အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ ေကာ္ဖီပန္းကန္မ်ားကို ႀကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး
နီလာသည္။
"ေကာင္မ ၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ မင္း လင္ငယ္နဲ႔ ေျပာေနတယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။
ဘယ္မွာလည္း ဒီ အေကာင္ မွန္မွန္ေျပာရင္ ေျပာ မေျပာရင္ ငါဟာငါ ရွာမယ္"
"ကိုဘေမာင္၊ ရွင္ ကြၽန္မကို ဒီလို မစြပ္စဲြပါနဲ႔။ ရွင္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေရႊဂဲ
အလည္လာတာပါ။
ရွင္သဝန္တိုတက္မွန္း သိလို႔ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဝရန္တာမွာ ပုန္းခိုင္းထားမိပါတယ္။ သူ
ဝရန္တာမွာပါ"
"မင္းေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ မိန္းမပါလားကြ ေဟ။ တို႔ အိမ္မွာ ဝရန္တာ မရွိဘူးဆိုတာ
မင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ ေတာက္"
*ALL RIGHT*
"ဘယ္ေျခေထာက္၊ ဘယ္မ်က္လံုး၊ ဘယ္လက္၊ ဘယ္နားရြက္မရွိတဲ့သူကို
ဘယ္လိုေခၚသလဲဟင္"
"ALL RIGHT"
*စုေပါင္းဓာတ္ပံု*
အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္အတူ ေလးတန္း(ေအ)မွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား စုေပါင္း
ဓာတ္ပံု
႐ုိက္ၾကသည္။ ႐ုိက္ၿပီးေသာအခါ ဆရာမက ကေလးတို႔ကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံုစီ ဝယ္ၾကရန္
တိုက္တြန္းသည္။
"ဓာတ္ပံုကို မင္းတို႔ အမွတ္တရ ဝယ္ထားသင့္ၾကတယ္။ ႀကီးလာတဲ့အခါ ဓာတ္ပံုကို
ၾကည့္ၿပီး မင္းတို႔ အမွတ္တရ ေျပာႏိုင္ၾကမယ္။ 'ဒါကေတာ့ ေမာင္နီပဲ။ အခု
ခဲြစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ' ၊ ' သူကေတာ့ မခင္သက္၊ တကၠသိုလ္မွာ ကထိကႀကီး
ျဖစ္ေနၿပီ' ၊ ' သူကေတာ့ ေခ်ာကလ်ာ၊ အခုေတာ့ နာမည္ႀကီး ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီး'
စသျဖင့္ေပါ့ကြယ္"
ေနာက္ဆံုးခုံတြင္ ထိုင္ေနေသာ ပီတာေလးထံမွ တိုးတိုးေလး ေျပာသံ ၾကားရသည္။
"အင္း။ အလယ္တည့္တည့္ မွာ ရပ္ေနတဲ့ ငါတို႔ ဆရာမေတာင္ ေသသြားတာ ၾကာပါပေကာ"
*ေကာက္ခ်က္*
ဆရာမက ပီတာေလးကို ေမးသည္။
"ပီတာ၊ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ ပ်က္ရတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့လံုခ်ည္ကို တျမန္ေန႔က ေမေမ ေလွ်ာ္လိုက္လို႔ပါ"
"ဘာလဲ၊ မင္းမွာ လံုခ်ည္တစ္ထည္တည္း ရွိတာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ။ ဒါျဖင့္ရင္ မေန႔ကက်ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမတက္တာလဲ"
"ဒီလိုပါ။ မေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမတို႔ အိမ္အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ
ဆရာမရဲ႔ ထမီကို ေလွ်ာ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာမလည္း ဒီေန႔ ေက်ာင္းလာမွာ
မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္"
ဟာသမ်ားပါပဲရယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
*ဟုတ္သလိုလိုပဲ*
ဆရာမက ေမးသည္။
"ကုန္းေပၚမွာေရာ၊ ေရေပၚမွာပါ ေနႏုိင္တဲ့ သတၱဝါဟာ ဘာလဲကြယ္"
ပီတာေလး ထေျဖသည္။
"သေဘၤာသား"
*အေၾကာင္းရင္း*
ေလ့လာရာခရီးအျဖစ္ ဆရာမသည္ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားကို
ေဆာက္လုပ္ေရးစခန္းတစ္ခုဆီ ေခၚသြားသည္။ ¤င္းတို႔ ေရာက္ရွိေနစဥ္တြင္
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားတစ္ဦးသည္ ေထာင္ထားေသာ ေလွကားေပၚမွ က်ကာ ပဲြခ်င္းၿပီး
ေသသြားသည္။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ေက်င္းသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ျမင္ခဲ့ရေသာ
စိတ္မေကာင္းစရာႏွင့္
ပတ္သတ္၍ ဆရာမက စကားစသည္။
"မသီတာ၊ လုပ္သာႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ လိမ့္က်တယ္ ထင္သလဲကြယ္"
"လံုျခံဳေရးစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာလို႔လို ထင္ပါတယ္"
"ေမာင္နီ၊ မင္းကေကာ ဘယ္လို ထင္သလဲကြယ့္"
"အဲဒီ ဦးဦး အရက္ေသာက္ထားတယ္ ထင္ပါတယ္"
ပီတာေလး ေနရာမွ ထၿပီး ေျပာသည္။
"မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ အေမကို သူဆဲလို သူ လိမ့္က်တာ"
"ဟဲ့။ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေျပာတာတုန္း"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ၾကားလိုက္တာပဲ၊ 'ေဟ့ ခ်ာတိတ္၊ မင္းအေမ .... ၊ ေလွကားကို
မလႈပ္ပါနဲ႔လို႔ မင္းကိုဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲကြ ေဟ ' တဲ့"
*စမ္းသပ္နည္း*
မီးျခစ္ဆံမ်ား ေကာင္းမေကာင္း ကိုခ်ဴခ်ာ ဤသို႔ စမ္းသပ္သည္။
မီးျခစ္ဆံကို ျခစ္လိုက္သည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ မေတာက္လွ်င္ မေကာင္းဟု သတ္မွတ္ကာ
လႊင့္ပစ္သည္။
တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ မီးေတာက္လွ်င္ ေကာင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ကာ မီးျငိမ္းၿပီး
မီးျခစ္ဖာထဲ
ျပန္ထည့္သည္။
*ခ်ဴခ်ာစစ္သား*
တပ္ၾကပ္ႀကီးက တပ္သားခ်ဴခ်ာကို ေျပာသည္။
ဓတပ္သားခ်ဴခ်ာ ငါ တစ္နာရီေလာက္ အိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ တကယ္လို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာတယ္ဆိုရင္ ငါ့ကို ႏႈိး၊ ၾကားလားဓ
တစ္နာရီ ၾကာသြားသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေမးသည္။
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လာသြားေသလား"
"ဟင့္အင္း"
"ေအး၊ ဒါဆို ငါ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ အိပ္လိုက္ဦးမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာတာ ေတြ႔ရင္ေတာ့
ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္ ႏႈိးေနာ္၊ ၾကားလား"
ေနာက္တစ္နာရီ ၾကာသြားသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ေမးသည္။
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လာသြားေသလား"
"ဟင့္အင္း"
"ေအး ငါ ခဏ ဆက္အိပ္လိုက္ဦးမယ္။ လာရင္ေတာ့ ထံုးစံ အတုိင္းေပါ့။ ဟုတ္လား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာက္လာသည္။
တပ္သား ခ်ဴခ်ာက လွမ္းေမးသည္။
"ခင္ဗ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္လား"
"ဟုတ္တယ္"
"ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။ ခင္ဗ်ားကို ဆာဂ်င္ေစာင့္ေနတာ သံုးနာရီေတာင္
ရွိသြားၿပီ"
*လြတ္လပ္ေရးရန္ပံုေငြ*
ခ်ဴေကာ့ကာျပည္နယ္ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ ႏို႔စားႏြားမကို ရန္ပံုေငြအျဖစ္
ထည့္ဝင္ရန္
အသင့္ရွိ မရွိ ကိုခ်ဴခ်ာကို ေမးသည္။
"ထည့္ဝင္ပါမယ္"
"ဝက္ဆိုရင္ေကာ"
"ေပးပါတယ္"
"ဆိတ္ကို ထည့္ဝင္ပါလို႔ ဆိုရင္ေကာ"
"ဒါလည္း အသင့္ပါပဲ"
"သိုးကို ေပးပါလို႔ ေျပာရင္ေကာဗ်"
"ဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သိုးက ကြၽန္ေတာ့ဆီမွာ တကယ္ရွိတာကိုး"
*နားမေထာင္ပါရေစနဲ႔*
အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ႐ုရွားတို႔ သုးံ ဦးကို လူ႐ုိင္းမ်ား ဖမ္းမိသြားၾကသည္။
¤င္းတို႔ကို
မသတ္ခင္ ဆႏၵတစ္ခုဆီကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ သူ႐ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကတိျပဳသည္။
႐ုရွားက ေဗာဒ့္ကာ အဝေသာက္ခ်င္သည္ဟု ေျပာရာ ေသာက္ႏိုင္သေလာက္ ေသာက္ခိုင္းၿပီး
သတ္လိုက္သည္။
အေမရိကန္က မိန္႔ခြန္းေခြၽခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။ ဤတြင္ အဂၤလိပ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး
ေျပာသည္။
"အေမရိကန္ မိန္႔ခြန္း မေျပာခင္ ကြၽန္ေတာ့ကို သတ္ပါ"
*အထင္ႀကီးရင္ၿပီးေရာ*
ေမာ္စကိုဗစ္ခ်္ကားစုတ္ကေလးတြင္ ဂ်ဴးႏွစ္ေယာက္ လုိက္ပါလာၾကသည္။
တစ္ေယာက္ကေမာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က ¤င္း၏ ေဘးခံုတြင္ ထိုင္သည္။ ထိုင္ေနသူက
ေျပာသည္။
"အျပင္မွာ အပူခ်ိန္ ၁ဝဝ- ဒီဂရီ။ ငါတို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ သကၠလပ္ ဝတ္စံုနဲ႔။ ဒီၾကားထဲ
ကားတံခါးေတြ အလံုပိတ္ထားတယ္။ အိုက္တာနဲ႔။ အသက္႐ွဴမဝတာနဲ႔ ေသေတာ့မယ္။ မိုေရွ၊
ကားမွန္ ဖြင့္ပါရေစကြာ"
"မဖြင့္ရဘူး"
ခဏၾကာသြားသည္။ ထိုင္ေနသူ ထပ္ေျပာျပန္သည္။
"မိုေရွ၊ ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကားမွန္ကို ငါဖြင့္မယ္ကြာ"
"မဖြင့္ရဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲကြာ"
"ကားထဲမွာ ေလေအးစက္ ဖြင့္ထားတယ္လို႔ သူမ်ားေတြ ထင္စမ္းပါေစကြာ"
*ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ*
ဂ်ဴးအဘိုးႀကီး ေန႔လယ္စာ စားရန္ ျပင္သည္။ ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဇနီးသည္သည္
တစ္ကိုယ္လံုး အမည္းေရာင္ အဝတ္အစား ဝတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရာ ေမးလိုက္သည္။
"ေဟ့၊ မင္းဘာျဖစ္လို႔ တစ္ကိုယ္လံုး အမည္းေရာင္ ဝတ္ထားရတာလဲကြ"
"ဒီေန႔ ရွင့္အတြက္ မိႈဟင္းခ်က္ထားလို႔ပါ"
*ထိုးႏွက္ခ်က္*
ဂ်ဴးအမိ်ဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကသည္။
"ဒီေန႔ ရွင္ဝတ္ထားတဲ့ ဝတ္စံု သိပ္လွပါလား"
"ကြၽန္မရဲ႔ အသက္ ၃ဝ- ျပည့္ႏွစ္ ေမြးေန႔မွာ ေယာက်္ားက လက္ေဆာင္ေပးထားတာေလ"
"ဟုတ္လား။ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ ၾကာသြားတာေတာင္ အသစ္အတိုင္းပဲေနာ္"
*ခ်စ္ဇနီး*
ရာဘင္ႏိုဗစ္ခ်္ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ မိုေရွ၏ အိမ္သို႔ အလည္သြားသည္။ အိမ္ရွင္မ်ားက
၄င္းကို
ညစာ ေကြၽးသည္။ ထမင္းပဲြ လာျပင္ေပးေသာ အ႐ုပ္ဆိုးလွေသာ အမိ်ဳးသမီးကို ၾကည့္ၿပီး
ရာဘင္ႏိုဗစ္ခ်္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးသည္။
"အခ်က္အျပဳတ္ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ား ခဏခဏ ခ်ီးက်ဴးေနတဲ့
အမိ်ဳးသမီးဟာ သူလား"
"ေမးပဲ ေမးရက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ငထံုငအလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနသလား။ ဒီေလာက္
အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမကို က်ဳပ္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ ထားမယ္တဲ့လား။ ဒါ က်ဳပ္ မိန္းမဗ်"
*မသင္ဘဲနဲ႔ တက္ေနတယ္*
ဂ်ဴးလင္မယားသည္ သားငယ္၏ ၇-ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔တြင္ စက္ဘီးတစ္စီး
လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဝယ္ေပးလုိက္သည္။
တစ္ေန႔ စက္ဘီးမပါဘဲ ခ်ာတိတ္ အိမ္သို႔ ျပန္လာရာ မိဘမ်ားက ဝုိင္းေမးၾကသည္။
"ဟဲ့ သား၊ စက္ဘီး ဘယ္မွာလဲ"
"အဘိုးတစ္ေယာက္က သူ႔ ေျမးကေလးအတြက္ ခဏငွားပါဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေပးလုိက္တယ္။
တစ္နာရီအတြင္း သူျပန္လာေပးမွာပါ"
အေဖက စိတ္ဆိုးသံျဖင့္ ေျပာသည္။
"ငွားလိုက္တယ္ ဟုတ္လား။ ေအး ေအး၊ လာျပန္ပို႔ပါမယ္တဲ့လား။ ဟင္း ဟင္း
ေစာင့္ၾကည့ၾ္ကေသးတာေပါ့"
အေမက ဝင္ေျပာသည္။
"ရွင္ကလည္း ကေလးကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔။ ဒီအရြယ္ကတည္းက တစ္ဘက္သားကို
စာနာကူညီတက္တဲ့စိတ္ ကေလးဆီမွာ ရွိေနပါကလားဆိုၿပီး ဝမ္းေတာင္သာရမယ့္ ဥစၥာပဲ"
ခဏအၾကာတြင္ အိမ္ခန္းတြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္လာသည္။ တံခါးေရွ႔တြင္
အဘိုးႀကီးတစ္ဦး။ လက္တစ္ဘက္တြင္ စက္ဘီး။ ေနာက္တစ္ဘက္က ေခ်ာကလက္ဘူး။
စက္ဘီးပိုင္ရွင္ ခ်ာတိတ္သည္ စက္ဘီးကို အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။
"အားလံုး အိုေကပါတယ္ အဘိုး။ ေခ်ာကလက္နဲ႔ စက္ဘီး ကြၽန္ေတာ့ကို ေပး။
ေရာ့ ဒီမွာ အဘိုးလက္ပတ္နာရီ"
ဟာသမ်ား*ေနာင္တ*
ကိုခ်ဴခ်ာ ထီေဒၚလာတစ္သိန္း ေပါက္သည္။။ မိတ္ေဆြမ်ားက ဝမ္းသားစကား ေျပာၾကသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ တကယ့္ ဖိုးကံေကာင္းပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အားလံုး
ဝမ္းသာၾကတယ္ဗ်ိဳ႔။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာ မေကာင္းပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ကိုခ်ဴခ်ာ မ်က္ရည္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းရင္း ျပန္ေျပာသည္။
"ထီလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ မဝယ္လိုက္ရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို အျပစ္တင္လို႔
မဆံုးဘူးဗ်ာ"
*ေၾကာ္ျငာ*
အဂၤလန္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုပါလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လင္မယား အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္စီပဲ ရွိၾကေသးသည္။ သားသမီးေလးေယာက္
ရၿပီး။ အားလံုးေယာက္်ားေလးခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သမီးေလး တစ္ေယာက္
လိုခ်င္သည္။ အၾကံÓဏ္အားျဖင့္ ကူညီၾကပါရန္"
ေၾကာ္ျငာပါလာၿပီး မၾကာမီ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ အၾကံေပးစာ ေရာက္လာသည္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား - 'ဆက္လုပ္ စမ္းသပ္ပါ'
ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံသား - 'ဘုရားသခင္ေရွ႔မွာ ဆုေတာင္းပါ'
ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသား - ' အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ပါ'
အိႏိၵယႏိုင္ငံသား - 'ေယာဂီ က်င့္သူမ်ား အသင္းသို႔ ဝင္ပါ'
အီတလီႏိုင္ငံသား - 'အျမန္ဆံုးလာခဲ့မယ္'
*စာၾကည့္တိုက္မွာ*
"ကြၽန္ေတာ္ 'သူခိုးရန္မွ ကာကြယ္နည္း' စာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္
ဒီစာႀကည့္တိုက္မွာ ရွိသလားဟင္"
"ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေလာက အခိုးခံလိုက္ရတယ္။"
*အက်င့္ရွိၿပီးသား*
သူေ႒းကေတာ္က အိမ္ေဖာ္မ အသစ္ကို ေျပာသည္။
"ညည္းကို ငါ ႀကိဳေျပာထားခ်င္တယ္။ ဒီအိမ္က အၾကီးႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ေနတဲ့လူကလည္း
အမ်ားႀကီး။ အဲဒီေတာ့ ညည္းအတြက္ အားခ်ိန္ နားခ်ိန္ဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။"
"စိတ္မပူပါနဲ႔ ေဒၚေဒၚ။ ကြၽန္မ ေတာမွာ ေနတုန္းက ဝက္အေကာင္ ႏွစ္ဆယ္ကို ေနစဥ့္
အစာခ်က္ေကြၽးရတယ္။ ဝက္ျခံကိုလည္း ေန႔စဥ္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ခဲ့ရပါတယ္ရွင့္"
*လူသားပဲစားမယ္*
ေလယာဥ္မယ္ ခရီးသည္တစ္ဦးခ်င္းကို ေကြၽးေမြးမည့္ ဟင္းလ်ာ စာရင္းစာရြက္ကို
လိုက္ေပးသည္။ ထိုေလယာဥ္ေပၚတြင္ အာဖရိကတိုက္ မိ်ဳး႐ုိးအုပ္စုတစ္စုမွ
ကပၸလီတစ္ေယာက္လည္းလိုက္ပါလာသည္။ ¤င္း၏အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကပၸလီက
ဟင္းလ်ာစာရြက္ကို ေလယာဥ္မယ္အား ျပန္ေပးၿပီး ေျပာသည္။
"ကြၽန္ေတာ့အတြက္ မလိုပါဘူး။ ဒီေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္ပါလာတဲ့ ခရီးသည္စာရင္းသာ
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ယူလာခဲ့ေပးပါ"
*ေနရာေဟာင္း*
ဟီးႏိုးကားႀကီးေပၚ လိုက္ပါလာေသာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္မ်ားသည္ ဒ႐ုိင္ဘာ၏
လက္စြမ္းျပမႈေၾကာင့္ အကုန္လံုး ဘုရားတေနၾကရသည္။ လမ္းေကြ႔တြင္ ဘရိတ္မအုပ္၊
အရွိန္မေလွ်ာ့ဘဲ တအားေကြ႔ပစ္သည္။ မီးနီ ျပေနေသာ္လည္း အတင္း ျဖတ္ေမာင္းသည္။
တစ္ဖက္မွလာေသာ ဓာတ္ဆီတင္ကားနဲ႔ သီသီေလးလြတ္သြားသည္။ ေရွ႔က ကားကို
လူသြားလမ္းေပၚ တက္ေမာင္းၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္သည္။ ခရီးသည္အားလံုး ရင္တမမႏွင့္
လုိက္ပါလာၾကရသည္။ ဤသည့္ၾကားမွ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ၿမိဳ႔၏ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ
ေနရာမ်ားကို မိုက္ခရုိဖုန္းမွ တဆင့္ ေၾကညာေပးသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ¤င္းက ဤသို႔
ေၾကညာသည္။
"ခရီးသည္မ်ား ခင္ဗ်ာ။ ညာဘက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ေလးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦးဟာ
စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ေဆးရုံႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဆး႐ုံမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္တိတိ
ေနခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ" မွတ္ကေရာ။
*ပင္းဂြင္းငွက္*
ကက္သလစ္ဘာသာဝင္ေတြ ေနထိုင္ရာ အီတလီႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္သည္။
အေဝးေျပးကုန္တင္ကားႀကီးတစ္စီး ဆယ္ရက္ၾကာ ခရီးစဥ္မွ ျပန္လာသည္။ ကားေပၚတြင္
ယာဥ္ေမာင္းႏွစ္ဦး ပါလာသည္။ တစ္ေယာက္က ကားကို ေမာင္းသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က နားရမည့္ အလွည့္ျဖစ္၍ ေဘးနားတြင္ ငိုက္ၿပီးလိုက္လာသည္။
ေဆာင္းရာသီျဖစ္၍ ႏွင္းေတြက်ေနသည္။
လမ္းကို သတိထားေမာင္းရသည္။ ျမင္ကြင္းလည္းမျပတ္သားလွ။
ေမာင္းေနရင္းက ႐ုတ္တရက္ ေဘးမွ အိပ္ေနေသာ အေဖာ္ကို ဒ႐ုိင္ဘာမွ ေမးသည္။
"ေဟ့ေကာင္ ပင္းဂြင္းငွက္ရဲ႔ အရပ္အျမင့္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာ မင္း သိသလားကြ
ေဟ"
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာ အေဖာ္က စိတ္တိုတိုႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။
"ဘယ္က ပင္းဂြင္းလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ မသိဘူး။ ငါ ေအးေအး အိပ္စမ္းပါရေစ"
အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ ေမာင္းေနသူက အေဖာ္ကို ႏႈိးၿပီး ေျပာျပန္သည္။
"ေဟ့ေကာင္။ ကားထဲမွာပါတဲ့ အညႊန္းစာအုပ္ကို ပင္းဂြင္းငွက္ရဲ႔ အရပ္အျမင့္
ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဆိုတာ ရွာစမ္းပါ။ မင္းကို ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြ ငါ့ကို မေျပာစမ္းနဲ႔။ မင္း ႐ူးေနသလား။ ေကာင္းေကာင္းကို
မအိပ္ရဘူး။ ေတာက္"
မိုင္ အနည္းငယ္ ဆက္ေမာင္းေသာအခါ ဒ႐ုိင္ဘာသည္ ဘရိတ္အုတ္ၿပီး ကားစက္ကို
ရပ္လိုက္သည္။ အိပ္ေနသူ အၿပီးအပိုင္ ႏိုးလာသည္။
"ေဟ့ေကာင္။ ကားကို ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္လိုက္ရတာလဲ"
"ပင္းဂြင္းငွက္ရဲ႔ အရပ္အျမင့္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာ မင္း ငါ့ကို မေျဖမခ်င္း
ဘယ္ကိုမွ
မသြားဘူးကြာ ကဲ"
အေဖာ္ျဖစ္သူ မတက္ႏုိင္ေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဆက္ၿပီး စကားမ်ားေနလွ်င္
အိပ္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု သေဘာေပါက္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္
အိတ္ေဆာင္ အညႊန္းစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဆဲြယူၿပီး ရွာသည္။
"ေတြ႔ၿပီ။ တစ္ေပခဲြရွိတယ္"
ကားဆရာသည္ 'တစ္ေပခဲြ၊ တစ္ေပခဲြ၊ တစ္ေပခဲြ' ဟု ႏႈတ္မွ ေရရြတ္ၿပီး အေဖာ္ျဖစ္သူကို
ေျပာသည္။
"ေဟ့ေကာင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္နာရီေလာက္က ငါ မယ္သီလရင္ ႏွစ္ေယာက္ကို
တက္ႀကိတ္မိတယ္ထင္တယ္ကြာ"
“ဟုိက္”
*တစ္ပတ္မ႐ုိက္နဲ႔*
တစ္ေန႔ ကိုခ်ဴခ်ာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ရွိ ရင္ျပင္နီတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
'စပတ္စကီးေမွ်ာ္စင္' ရွိ နာရီၾကီးကို ရပ္ၿပီး ၾကည့္သည္။ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး
ေမးသည္။
"ဘာလဲ၊ နာရီကို သေဘာက်တယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္"
"လိုခ်င္သလား"
"လိုခ်င္တယ္"
"ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေပး၊ ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေန။ ေလွးကားကို ငါ ေျပးယူလိုက္မယ္"
ေဒၚလာတစ္ေထာက္ယူၿပီး ထြက္သြားသည္။ သံုးနာရီ ၾကာသြားသည္။ ေလွကားသြားယူသူ
မေပၚလာေခ်။ အလိမ္မိၿပီဟူ ကိုခ်ဴခ်ာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ရြာသို႔
ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဤအေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပသည္။
ကိုခ်ဴခ်ာ၏ ညီ ေမာ္စကိုသို႔ ေရာက္လာသည္။ ရင္ျပင္နီသြားၿပီး ေမွ်ာင္စင္ေပၚက
နာရီကို
အစ္ကိုျဖစ္သူအတိုင္း ရပ္ၾကည့္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေမးသည္။
"ႀကိဳက္သလား"
"ႀကိဳက္တယ္"
"လိုခ်င္သလား"
"လိုခ်င္တယ္"
"အဲဒါဆို ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ေပး။ ရမယ္။ ကိုင္း ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေန။ ငါ ေလွကား၊
ေျပးယူလိုက္မယ္"
"ကိုခ်ဴခ်ာ မထံုဘူးေနာ္။ တစ္ပတ္႐ုိက္လို႔ မရဘူး။ ေရာ့ ပိုက္ဆံယူၿပီး ဒီမွာ
ေစာင့္ေန။
ငါကိုယ္တိုင္ ေလွကား သြားယူမယ္"
*ဒါဘာဟုတ္ေသးလဲ*
လူတစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ေန႔လယ္စား စားေနသည္။ ပထမဦးဆံုး ပုစြန္ခ်ိဳဟင္းကို
စားသည္။ စားေနရင္းက ပန္းကန္ထဲက ပုစြန္တစ္ေကာင္ ထြက္လာၿပီး စားပဲြေပၚ
လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ ပန္းကန္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး မွာထားသည့္ ဖားေၾကာ္ကို
ဆက္စားသည္။ ဤတစ္ခါလည္း ဖားတစ္ေကာင္ ပန္းကန္ထဲမွ ခုန္ထြက္လာကာ စားပဲြေပၚ
ေလွ်ာက္သည္။ ေယာက်္ားႀကီး စားခ်င္စိတ္ ကုန္သြားသည္။ စိတ္လည္း အႀကီးအက်ယ္
တိုသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာကို ေခၚၿပီး ေျပာသည္။
"ဘယ္လိုဟာလဲဗ်။ ပုစြန္က တြားသြားတယ္။ ဖားခုန္ထြက္တယ္။ က်ဳပ္ ပိုက္ဆံ
ေပးစားတာဗ်။ ဘာေတြ ေကြၽးတာလဲ"
"လူႀကီးမင္း ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ။ မေန႔ကသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ငါးမန္းဟင္းခ်ိဳ
နဲ႔
စပါးႀကီးေျမြေၾကာ္ပဲ ရမွာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္
ေျပာသင့္တယ္။
ဟင္း"
*သတိရမိတယ္*
ကိုဘေမာင္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖဲြ႔တစ္ခုႏွင့္ ျပစ္သစ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။
အားခ်ိန္အနည္းငယ္ရသည္ႏွင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႔ကို ေလွ်ာက္လည္သည္။ တစ္ေနရာတြင္
တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသည္ႏွင့္ 'ထီြ ' ဟု တံေတြး ေထြးလိုက္သည္။ ျပစ္သစ္ရဲ
ခ်က္ခ်င္း
ေရာက္လာၿပီး ေျပာသည္။
"ဒီေနရာမွာ တံေတြး မေထြးရပါဘူး။ ဒဏ္ေငြ ၂ဝဝ- ေဆာင္ပါ"
သူတို႔ႏိုင္ငံက စည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီး ပိုက္ဆံကလည္း
သိပ္မမ်ားဟု ယူဆသျဖင့္ ကိုဘေမာင္ အေၾကာက္အကန္ မေျပာေတာ့ပဲ ဒဏ္ေငြ
ေဆာင္လုိက္သည္။ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ျပစ္သစ္ အေတြ႔အၾကံဳအေၾကာင္းကုိ
မိန္းမက ေမးသည္။
"ပဲရစ္က လွတယ္ မဟုတ္လား။ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ကိုေကာ ေရာက္ခဲ့ရဲ႔လား"
"အင္း"
"ကေဖးေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ အင္မတန္ အဆင့္အတန္း ျမင့္တယ္လို႔ ၾကားတယ္"
"အင္း"
"ျပစ္သစ္မေတြ သိပ္ေခ်ာတယ္ဆို"
"အင္း"
"ကိုဘေမာင္။ ရွင္ ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ေလးမွ သတိမရဘူးလားဟင္"
"သတိရတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံေတာင္ ႏွစ္ရာထြက္သြားတယ္"
*ေၾကာက္တယ္*
ျပဇာတ္သစ္တစ္ခုကို အထူးပဲြအျဖစ္ တင္ဆက္ကျပသည္။
ျပဇာတ္ဒါ႐ုိက္တာႏွင့္ ျပဇာတ္႐ံု မန္ေနဂ်ာသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္
ဇာတ္ခံုေနာက္ႏွင့္
႐ုံေရွ႕ကို သြားခ်ည္လာခ်ည္ လုပ္ေနၾကသည္။ ပရိသတ္၏ တံုျပန္ခ်က္ မည္သို႔
ရွိမည္နည္းဆုိသည္ကို ေတြးပူးေနၾကသည္။ ျပဇာတ္စၿပီး ၁၅- မိနစ္ပင္ မၾကာေသး။
လူတစ္ေယာက္ ႐ုံးထဲမွ ထြက္လာသည္။ ဒါ႐ုိက္တာႏွင့္ မန္ေနဂ်ာ ထိုသူ႔ဆီ ေျပးသြားၿပီး
ဝိုင္းေမးၾကသည္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔ ထြက္လာတာလဲ၊ ဇာတ္လမ္းကုိ မၾကိဳက္လို႔လားခင္ဗ်ာ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းအစကို ၾကည့္တာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားစရာပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္"
"ဘာလဲ၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ကျပတာ မေကာင္းလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ မဆိုးၾကပါဘူး"
"ဘာလဲ၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစား ဒါမွမဟုတ္
အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ထားမႈကို သေဘာမက်လို႔လား"
"ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ႐ံုထဲက ထြက္လာတာလဲဗ်ာ"
"႐ံုထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ေၾကာက္လာလို႔ေလ။ *
*********************************************************************
မွားပါတယ္
တခါက လူႏွစ္ေယာက္ဟာေတာထဲမွာမ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးလမ္းေပ်ာက္ေနပါတယ္။ဒါကို သစ္ခုတ္သမားတစ္ေယာက္ကကယ္ၿပီး အိမ္ကိုေခၚလာတယ္။ညေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီလူႏွစ္ေယာက္ က သစ္ခုတ္သမားရဲ့သမီးကို-------တယ္။ဒါနဲ႔ သစ္ခုတ္သမားလည္းအလြန္စိတ္ဆိုးၿပီးသတ္မယ္လုပ္ပါေရာ။အဲ့ဒီလူႏွစ္ေယာက္လည္း
သစ္ခုတ္သမားကိုမသတ္ဖို႔ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္တာေပါ့။ဒါနဲ႔ သစ္ခုတ္သမားလည္းအခြင့္အေရးေပးတဲ့အေနနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၿခံထဲမွာရွိတဲ့ သစ္သီး၁၀လံုးစီ ခူးခဲ့ပါလို႔ေၿပာလိုက္တယ္။မၾကာခင္မွာ ပထမလူက မက္မန္းသီး၁၀လံုးကိုယူၿပီးၿပန္လာပါတယ္၊သစ္ခုတ္သမားက အဲ့ဒီမက္မန္းသီးကို မင္းရဲ့ ဖင္ေပါက္ထဲကိုထည့္ရမယ္၊တကယ္လို႔ ၁၀လံုးလံုးထဲ့ၿပီးတာေတာင္တစ္ခ်က္မွ်မရယ္ရင္ အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးမယ္တဲ႔၊ဒါနဲ႔ ပထမလူလည္းထဲ့ေနတာ ၉လံုးေၿမာက္လည္းေရာက္ေရာ အားပါးတရရယ္လိုက္လို႔ သတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ယမမင္းဆီကိုေရာက္ေတာ့ ယမမင္းက "မင္းကြာ ၊ေနာက္ႏွစ္လံုးသည္းခံလိုက္ရင္ မင္းေသစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ဘာေၾကာင့္ရယ္ရတာလဲ"လို႔ေမးေတာ့ ပထမလူက အရယ္ကိုမရပ္ႏိုင္ေသးဘဲ "ယမမင္းၾကီး ၊က်ေတာ္မ်ိဳး မရယ္ဘဲနဲ႔၁၀လံုးလံုးထဲ့ႏိုင္ပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ ၉လံုးေၿမာက္မွာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းက ဒူးရင္းသီး၁၀လံုးကို သယ္လာတာေတြ႔လိုက္ရလို႔ ပါ။"တဲ့
လြဲ ခ်က္ကနာ
ေတာစပ္တစ္ေနရာတြင္ ကိုျဖဴ၊ ကို ျကူ ႏွင္႔ ကို အူ တို႔သံုး ဦး အား ရာဇဝတ္ မွဳ ျဖင္႔ ေသဒဏ္ ေပး ရန္ ျပင္ဆင္ ေနသည္။အေစာင္႔ျဖစ္သူ က ကိုျဖဴအား အခ်ဳပ္ကားတြင္းမွ ပထမ ဆံုး ေခၚထုတ္လာ သည္။ ထို႔ ေနာက္ အရာရွိျဖစ္သူက ေသနတ္သမား အား ပစ္မိန္႔ေပးသည္။(အဂၤလိပ္လို အမိန္႔ေပး)
အရာရွိ- "Ready",'Aim".
ကိုျဖဴ-(အရာရွိ ဧ။္ စကားမဆံုးခင္ ရုတ္တရတ္ထေအာ္သည္) ,' Earthquake!'
လူအမ်ား အလန္႔တျကား ႏွင္႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ ကိုျဖဴထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။
ေနာက္ ကိုၾကဴအလွည္႔
အရာရွိ-- 'Ready', 'Aim'
ကိုၾကဴ- 'Tornado!'
ရုတ္တရတ္ လူမ်ား အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားျပန္သည္၊ ကိုၾကဴလည္းထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားျပန္ သည္။
ေနာက္ဆံုး ကိုအူ႔အလွည္႔
အရာရွိ-' Ready', 'Aim'
ကိုအူ လည္း က်န္လူမ်ား ကို အတုယူ၍ ေအာ္လိုက္ ပံု က "Fire
တိုက္ဆိုင္လိုက္ပံုမ်ား
မနီသည္ အတန္းထဲတြင္ အျမဲအိပ္ငိုက္ ေလ႔ ရွိ သည္။ တစ္ေန႔ မနီအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္
ဆရာမ။ ။ မနီ ကမာၻ ျကီး ကို ဘယ္သူ ဖန္ဆင္းခဲ႔လည္း
မနီ အိပ္အိုက္ေနသျဖင္႔ မၾကားေသာ္ေၾကာင္႔ သူမ ေနာက္ တြင္ ထိုင္ေန ေသာ ကို ျဖိဳးမွ ေဘာ႔ပင္ႏွင္႔ ထိုး၍ သ တိ ေပးလိုက္ သည္။
ထိုအခါ
မနီ။ ။" ဘုရားသခင္" ( လန္႔သြား သျဖင္႔ ေရာင္၍ ေအာ္လိုက္သည၊္ ထို႔ေနာက္ သူမ ျပန္လည္ အိပ္ ေပ်ာ္သြား ျပန္သည္)။
ဆရာမ။ ။ ေတာ္ လိုက္ တာ၊ ေနာက္ တစ္ခု ထပ္ေမးမယ္၊ တို႔ ရဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ က ဘယ္သူလဲ သမီး
ဆရာမေမး သည္ ကို မနီမ မၾကား ၊ အိပ္္ လို႔ ေကာင္း ေနသည္ ၊ ထို႔ ေၾကာင္႔ ကိုျဖိဳးမွ ေဘာ႔ပင္ျဖင္႔ ထိုး၍ သတိ ေပး ရျပန္ သည္။
မနီ။ ။"ဂ်ီးဆပ္ ခရစ္"(လန္႔သြားျပန္ သျဖင္႔ ေရာင္၍ ထေအာ္ျပန္သည္၊ ထို႔ေနာက္ တဖန္အိပ္ေပ်ာ္ ျပန္ေလသည္ )
ဆရာမ။ ။ မွန္ ပါ တယ္၊ ဆရာမ ေနာက္ဆံုး တစ္ ခု ေမး ခ်င္ တာ ကေတာ႔ ၂၃ ေယာက္ေျမာက္ ကေလး ေမြးျပီးတဲ႔ေနာက္ မွာ ဧဝ က အာ ဒမ္ ကို ဘာ ေျပာခဲ႔ လည္း ။
ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ ကို ျဖိဳး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မနီ ကို ေဘာ႔ ပင္ႏွင္႔ နာနာ ထိုး၍ သတိေပးလိုက္သည္။မနီ အေတာ္ နာ သြား သည္။
