စုန္ေရ၊ဆန္ေရ
ဘ၀ရဲ႕ဆည္းဆာခ်ိန္ ေရာက္ရွိလာတဲ့ အဖိုးအိုတဥိးဟာ သူ႕ရဲ႕သား၊ေခ်ြးမနဲ႔အတူ ေလးနွစ္သားအရြယ္ရွိတဲ့ သူ႕ေျမးေလးနဲ႔ အတူတကြေနထိုင္ဖို႔ေရာက္ရွိလာတယ္။ အဖိုးအိုဟာ အသက္အရြယ္အိုမင္းလာျပိျဖစ္လို႔ လက္ေတြကလည္း ကတုန္ကရင္ မ်က္စိကလည္းမြဲျပာျပာ ေျခလွမ္းေတြကလည္း ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႕ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။
ဒီမိသားစုေတြက ထမင္းစားခ်ိိန္ေတြဆိုရင္ စားပြဲမွာထိုင္ျပိး လက္ဆံုစားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးအိုရဲ႕ တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြ မြဲျပာေနတဲ့မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ အခုဆိုရင္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာဖိတ္စင္ျပိး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဘိုးအိုရဲ႕ဇြန္းထဲက ဟင္းေတြဖိတ္က်ေနတာကလည္း မၾကာခဏဆိုသလိုပါပဲ။
လက္ကမျမဲလို႔ခြတ္ထဲကနို႔ေတြ စားပြဲခင္းေပၚေမွာက္က် တာကလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ေပါ့။ ဒိလိုနဲ႕ၾကာလာေတာ့ သားနဲ႔ေခ်ြးမကလည္း စိတ္ျငိဳျငင္လာၾကတယ္။
“ငါတို႕ အေဖအတြက္ တခုခုစီစဥ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကဟင္းေတြ စားပြဲခင္းေပၚက နို႔ေတြနဲ႔ ထမင္းသိုင္းမွာဆူညံသံေတြကို ထပ္ျပိးမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႔သားကေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲသားနဲ႔ ေခြ်းမနဲ႔က အခန္းေထာင့္မွာစားပြဲငယ္ေလး တခုကိုစိစဥ္လိုက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ထမင္းစားခ်ိန္ဆို အဘိုးအိုက
အခန္းရဲ႕ေထာင့္ေလးမွာ တေယာက္ထဲေျခာက္ကပ္စြာ စားရေတာ့တာေပါ့။ ျပိးေတာ့အဖိုးအိုရဲ႕ မခိုင္ျမဲတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ ပန္းကန္ျပားေတြ မၾကာခဏက်ကြဲခဲ့တာေၾကာင့္ အခုဆိုရင္သစ္သားပန္ကန္ျပားေလးနဲ႔ပဲ စားေနရတာေပါ့။
တခါတရံ မိသားစုေလးက အဖိုးအိုကို လွည့္ၾကည့္မိရင္ အဖိုးအိုရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြေ၀့သီေနတာကို ျမင္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္မွ ဘာမွမေျပာၾကဘူးေပါ့။ အဲ…………..အဖိုးအိုမ်ား ဟင္ေတြဖိတ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဇြန္းလြတ္က်ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္ေငါက္ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ေလးနွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ ေျမးေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲၾကည့္ေနတာေပါ့ကြယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ ညစာမစားခင္မွာ ေလးနွစ္သားေလးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထုိင္ျပိးေတာ့ သစ္သားအတိုအစ ေလးေတြနဲပကစားေနသတဲ့။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ဖခင္ကသားေလးကို “ဘာေတြလုပ္ေနတာလည္းသား” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သားကလည္းခ်စ္ဖြယ္အမူအရာနဲ႔ “ဖိုးဖိုးလိုပဲ ေဖေဖတို႔ေမေမတို႔ အသက္ၾကိးလာရင္ ထမင္းေကြ်းဖို႔ သားက သစ္သားပန္ကန္ေတြ လုပ္ေနတာပါ ေဖေဖ” လို႔ျပန္ေျပာျပတယ္။
ကေလးငယ္ရဲ႔စကားက ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႔ရင္ထဲကို ရိုက္ခတ္သြားလို႔ သူတို႔လည္းဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိၾကေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြလည္း သူတို႔ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကိုက်စင္းလာေတာ့တာေပါ့။ သူတို႔လည္း ပါးစပ္ကဘာမွမေျပာေပမဲ့ သူတို႔ဘာလုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာကို နားလည္သြားေတာ့တယ္။
ညစာစားခ်ိန္က်ေတာ့ အဖိုးအိုရဲ႕လက္ကို သားျဖစ္သူကညင္သာစြာစြဲကိုင္ျပိး မိသားစုထမင္းစားပြဲဆီကို တြဲေခၚလာေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစျပိးေတာ့ အဖိုးအိုလည္း ကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္ထိ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းမွာပဲ လက္ဆုံစားခြင့္ရသြားသတဲ့။ သားနဲပေခ်ြးမကလည္း အရင္ကလို ဆူပူေအာ္ေျငာက္တာေတြမလုပ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္ ……………
